Niets persoonlijks
Werken aan de universiteit als alleenstaande moeder, hoe is dat? Vooral een ruw ontwaken, schrijft Ilse Lazaroms in dit persoonlijke essay, want 'de neoliberale universiteit drijft op de gedachte dat je nooit goed genoeg bent. Dat het altijd beter kan. En er is altijd wel iemand die bereid is meer te werken. Meer borrels bij te wonen. Meer offers te maken. Lukt je dat niet (moet je toevallig je kind ophalen)? Helaas. Voor jou ontelbare anderen.' En het moederschap? Ja zeg. 'Straks komt iedereen met verzoeken. Kwesties. Persoonlijke zaken.' – 'Ja,' zegt de prof, 'het is ook een hondenbaan.' Realiseert de universiteit zich eigenlijk nog wel dat haar maatschappelijke verantwoordelijkheid zich uitstrekt tot haar medewekers?
Verder lezen?
De Nederlandse Boekengids bestaat dankzij betalende abonnees.
Sluit hier al vanaf twintig euro een abonnement af, en lees meteen deze en al onze andere bijdragen.
Liever eerst nog even rondneuzen? Dat kan met onze eenmalige gratis dagpas!
Met boekengroet,
De redactie van de Nederlandse Boekengids
PS: Al abonnee? Log dan rechts bovenaan deze pagina even in om verder te lezen.
De Nederlandse Boekengids bestaat dankzij betalende abonnees.
Sluit hier al vanaf twintig euro een abonnement af, en lees meteen deze en al onze andere bijdragen.
Liever eerst nog even rondneuzen? Dat kan met onze eenmalige gratis dagpas!
Met boekengroet,
De redactie van de Nederlandse Boekengids
PS: Al abonnee? Log dan rechts bovenaan deze pagina even in om verder te lezen.
