Vijf gedichten (voorpublicatie), vertaald door Djûke Poppinga

***

Er zal altijd iemand komen die je vertelt over het leven
over de liefde
over vriendschap
Maar niemand zal je vertellen
over de vreemdeling die tegenover je woont,
zijn bewegingen in de nacht,
zijn schaduwen, die op je handen en je lepel vallen
Niemand zal je uitleggen waarom je je zo eenzaam voelt
en bijna in huilen uitbarst
als zijn lichten doven.

***

Op een dag kreeg ik bezoek van een vriendin. Ze vroeg me of ze iets mocht
proeven uit het doosje chocolade dat ik in een van mijn gedichten noem. 
‘Maar dat is een gedicht,’ zei ik. 
Ze zei: ‘Breng me dat doosje. Ik geloof je gedichten meer dan ik jou geloof.’
Na haar vertrek dacht ik lang na over de kabouterhuisjes, waar alles kabouter is,
van de mens tot en met de kleinste details. Kunnen dichtershuizen ook een en al
poëzie zijn, van de dichter tot en met haar doosje chocolade? 

Als dat dichtershuis echt te vinden is, dan moeten er veel andere huizen in de
buurt staan, straten, wijken en hele steden, die allemaal worden bewoond door
dichters. We lopen elke ochtend langs elkaar heen, trouwen met elkaar en krijgen kinderen.
En als dat zo is, groet ik, de dichter, mijn buren overal en zeg ik tegen hen:
‘Mijn taal is stuk vanochtend. Wie van jullie kan me naar mijn werk brengen?
Wie heeft de resten van deze woorden voor mijn deur gegooid?
Er staat een vuilcontainer op de hoek van de straat, we verzoeken iedereen zich aan
de hygiëneregels te houden, en voordat ik het vergeet, vrienden, jullie moeten
allemaal minstens één houweel in huis hebben, om de dieven te begraven. 

***

Wanneer een vrouw roept
moet de wereld stilstaan om haar te horen
de vrouw roept immers niet uit niets
ze roept niet om terug te krijgen wie ze heeft verloren
maar ze spreekt uit wat zich in het hart van de aarde bevindt

De vrouw huilt
opdat de wereld zal vrezen voor het einde
opdat de rivieren zich voorbereiden op de droogte
De vogels beginnen hun trek naar het zwarte gat

Dat een vrouw huilt om iets dat zij heeft verloren of iets dat haar heeft verloren
komt niet alleen door de wind die met haar hoofd tegen een muur beukt
komt niet door de weg die plotseling merkt dat hij zonder weg is
en niet door de deur die het huis niet kende
De vrouw huilt om te waarschuwen voor de aardbeving
Precies zoals katten dat doen

Negeer een vrouw die weeklaagt niet
want als ze dat doet, 
loopt het niet goed met jullie af

***

Mijn vader is gestorven toen hij na een ongeluk, waarbij hij zijn bekken had gebroken, weer
probeerde te lopen
Hij loopt nog steeds in mijn dromen
Gisteren had ik een ontmoeting met hem in Costa Rica
En daarvoor in de haven van Rotterdam
Meer dan eens heb ik overwogen hem te vragen waarom hij in mijn hoofd blijft rondlopen
Mijn hoofd is geen park om in te wandelen  
waar wandelstokken in plaats van gedachten groeien
Voordat ik mijn mond open
loopt hij naar de andere kant, terwijl hij een hond achter zich aan trekt
Hijzelf is de verloren hond van Neruda, in ‘Alleen de dood’.   

***

Ik houd meer van mensen die vallen, dan van mensen die rechtop staan. Ik had een afspraak met mijn vriend, de bekende literaire journalist die na dertig jaar dienst is ontslagen omdat hij volgens geruchten zijn functie zou hebben misbruikt door relaties met schrijfsters aan te gaan. We lunchten aan zee en lachten.

Mijn verbondenheid met gevallenen is al op jonge leeftijd begonnen. Ik denk op mijn veertiende, toen ik een verhaal schreef over mijn dagelijkse bezoek aan een gevangene die zijn moeder had vermoord, om hem te vermaken en hem op te vrolijken. Ik liet me zelfs door hem kussen en aanraken. Die dag vroeg de professor me hevig verontrust wat ik met dat verhaal bedoelde. Liefde, antwoordde ik. Iedereen heeft recht op liefde, zelfs misdadigers en moordenaars. Ik bezorgde hem het dilemma van zijn leven: moest hij me een goed cijfer geven voor de structuur, de gebeurtenissen en de taal, of een slecht cijfer vanwege mijn verdorven ideeën?

Ik haalde bijna voor alles slechte cijfers, altijd vanwege hetzelfde onbegrip. Juist degenen van wie ik hield en die van mij hielden, gaven me slechte cijfers, waarvan sommige in mijn hart gegrift bleven.

Na zijn crisis had mijn vriend het gevoel dat hij niet meer bestond; om terug te kunnen keren naar het leven had hij behoefte aan een schrijver, al was het maar een beginnende schrijver, die hem naar zijn mening vroeg.

Over deze teksten, over mijn korte stukjes, over de korte verhaaltjes die leken op gedichten en de gedichten die leken op een ademhaling. Dit is geschreven door een drenkeling, zei hij. Je verdrinkt, of je komt boven. Dit is een wrede dood.

De gedichten verschijnen najaar 2022 bij Uitgeverij Jurgen Maas.