sondro syoro / zonder oevers

noem geen strijd    een bevrijding     uit de tanden van een holle canon 

            de eerste keer     is een naamgeving       het volgende              alles wat we achterlieten

     op het erf   dat we ingeruild voor een bodem blootgelegd          & die zo haarzelf opnieuw 

weerbaar leest       in de naweeën van haar europese vervuiling.

            de stillen kennen geen noemen in de annalen van        een dorre geschiedschrijving

ik wil je vertellen over iedereen genesteld        in de laffe zonde die vergeten heet

       draag in mijzelf            niet genoeg          om het appèl te slijpen. 

                           we kennen elk het water                 dat troebel door de aderen

            van een gesitueerde heimwee wast           maar een bodem is een lange adem

vertel me niets van wat past          in je meetbare schaal               de massa is een buik vol 

            van namen die deze geringe scherptediepte niet overleefden.

  wat anders dan allusies                naar steeds weer dezelfde      die we de kroon 

           op het hoofd plaatsen                             … alsof het rood dat we optekenden 

in het grootboek         niet de leegroof was van de rijpe vruchten            beschermd

                  achter gewelfde botten                                   de neveneffecten niet        een opeisen 

           van wat ook hun nalatenschap.

                                waka boeng            als rouwroep voor alle hiaten in het rizoom

die zich slechts als kanonnenvlees          welkom kennen               want wat uiteen gereten

        wordt zelden gerepareerd            terug in elkaar gevouwen               & wie getuigt er       

                               voor de getuigen      herhaal deze vraag

                opnieuw & opnieuw & opnieuw &         opnieuw     &    opnieuw & opnieuw 

om van een massa                 geen stemloos orgaan te maken.              

                     de massa is een traag fenomeen

 ik leerde dit            in mijn tienerjaren           als eerste wet van wederom een of andere witmang         

wellicht de kankantri                      wellicht de colakreek & haar spukutori      

 wellicht alles wat nagalm vindt            in de holten die lichamen voor ons achterlieten

   het ontberen                  is nooit een romantiek om naar terug          te verlangen 

        elke regelbreuk                       een open wond    waaruit meer dan mens verdampt

ik zag hoe zwart we waren hoe zelfs de zon           op die lengtebreedtegraden

           de massa vergat haar spotlicht te bieden als offerande.

                                                wat zijn we nog                          als de oevers kwijt

          en stemmen op drift  in alles wat                     er overbleef                             diepdiep rood

dat overbleef                         in nieuwe kinderen                  die wortelschieten in rouwgrond

                diepdiep rood                             als in het register             waarin de namen terloops   

   & het zwijgen                  diepdiep rood                       & het zwijgen

Illustraties door Brian Elstak